Het eerste deel van Kieślowski's trilogie naar de kleuren van de Franse vlag en de leuzen van de Franse revolutie buigt zich over het thema vrijheid. Dat is de vrijheid van Julie (Juliette Binoche), als de rest van haar gezin omkomt bij een auto ongeluk. Vastbesloten het verleden uit te bannen, verhuist ze naar een nieuw bestaan. Zo makkelijk gaat dat echter niet. Haar man was componist en werkte aan een Europese hymne. De klanken van dit werk blijven weerklinken. Zijn assistent probeert Julie over te halen het project samen te voltooien. Eens te meer wordt zij door het verleden ingehaald als ze ontdekt dat haar echtgenoot een minnares had. Julie zal moeten accepteren dat de absolute vrijheid een loos streven is.
Letterlijk in één klap je meest dierbaren verliezen; het lijkt me het meest afschuwelijke dat er is. Ik heb met kippenvel op mijn armen zitten toekijken hoe Julie dit probeert te verwerken. Ze laat nauwelijks een traan, probeert te overleven door alles achter te laten.
Op zich niet onbegrijpelijk dat mensen dit ervaren als gevoelloos, maar persoonlijk zag ik een vrouw die het van binnen uitschreeuwt en juist zo overweldigd wordt door verdriet dat ze niet anders kan dan alles en iedereen op afstand te houden om zich niet volledig in haar pijn te verliezen. De klap waarmee ze de piano dicht laat vallen, de wanhopige verbetenheid waarmee ze een lollie,die ze nog in haar tas vindt, opeet, haar handen die ze tijdens het lopen tot bloedens toe openhaalt aan een ruwe muur; ze lijdt in stilte, maar dat ze vreselijk lijdt is wel duidelijk.
Voor mij een behoorlijk indrukwekkende film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten