Filosofen zeiden het: dat we in het aangezicht van de dood pas echt het leven kennen.
Het begint bij het einde. De deur van een Parijs appartement wordt door de brandweer opengebroken. Een dode vrouw ligt heel alleen in bed.Dan een sprong in de tijd. Terug. Een blik in een concertzaal. Vanuit onze positie in de bioscoopzaal is het alsof we 'terugkijken' naar dat roezemoezende publiek. En naar die twee mensen, dat oudere echtpaar dat daar stil en onbeweeglijk in het midden zit.
Amour gaat over dat oudere echtpaar. Een man en een vrouw. En wat er gebeurt als een van hen ziek wordt. Echt ziek. En de muren van de wereld de muren van hun appartement worden en hen steeds verder insluiten. Tot een slaapkamer. Tot een blik. De ogen van een stervende.
Amour gaat over sterven, een hele film lang. Over zorg. Want wat is zorg? Hoever gaat zorg? Er zijn steeds meer mensen die zorg nodig hebben. En dat is vaak een kwestie van geld. Maar dit echtpaar heeft geld genoeg. Geld is geen kwestie. Dus is de vraag naar zorg, en naar de grenzen van zorg, en daarmee naar die van een menswaardig bestaan in Amour vooral een morele vraag, geen praktische.
Een meesterwerk in de vorm van een traan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten