In het begin lijkt Lucas, de nieuwe kleuterleider, niet eens te beseffen welke ramp hem zonet heeft getroffen. De klap komt zó hard aan, zó onverwachts, zó doeltreffend, dat hij alleen maar stomverwonderd voor zich uit kan kijken, alsof hij de zee zonet in brand heeft zien vliegen. Een pedofiel? Hij? Hoe, wat, waar, wanneer?
Zelf hebben we Lucas in de openingsscènes leren kennen als een fijne, evenwichtige, en beheerste kerel: de implosie van zijn huwelijk zindert innerlijk misschien nog wel na, maar de kleutertjes dragen hem op handen, zijn vrienden zijn enorm op hem gesteld, en de knappe keukenmeid heeft zelfs een oogje op hem.
En plotsklaps slaat de bliksem in - een vijfjarige peuter beweert dat ze zijn piemel heeft gezien, en ‘dat die piemel in de lucht stak als een pik’. En zonder ook maar één seconde echt greep te krijgen op wat er aan de hand is, wordt Lucas de speelbal van oncontroleerbare krachten die genadeloos op hem inhakken.
Een inderhaast opgebelde kinderpsychiater legt de peuter tijdens een twijfelachtige ondervraging op een heel subtiele manier de woorden in de mond; tijdens het oudercontact spreekt de schooldirectrice klakkeloos over ‘meerdere kinderen die zijn blootgesteld aan ongepaste gedragingen’; en de vaders en de moeders, die de raad meekrijgen om alert te blijven voor de signalen van hun kinderen, zien ineens overal symptomen van seksueel misbruik opduiken.
En gaandeweg - als in een gruwelijk, niet te stoppen sneeuwbaleffect - keert het hele stadje zich tegen Lucas - alleen wij, de machteloze toeschouwers, weten van in het prille begin met absolute zekerheid dat de arme man zo onschuldig is als een lammetje.
Een film die ik al twee maal gekeken heb. Zeker een aanrader!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten