Eén op de tien Vlaamse kinderen en jongeren groeit op in armoede. In een klas van twintig zitten dus gemiddeld twee arme kinderen. Panorama toont de werkelijkheid achter die cijfers. Vijf gezinnen met kinderen vertellen hoe ze creatief zijn met weinig, blij zijn met wat ze krijgen, maar ook dromen van wat niet kan : op reis gaan, lid worden van een voetbalclub, een eigen kamer, een computer. Ouders vertellen hoe ze worstelen met schaamte en schuldgevoelens en hoe ze hopen dat hun kinderen het beter zullen hebben.
Ik moet toegeven, ik kom uit een welgesteld gezin waar ik altijd alles heb gehad dat ik maar wenste. Begrijp me niet verkeerd, ik moest er ook wel iets voor doen. Het is niet zo dat alles in mijn schoot geworpen werd. Toch kan ik echt niet klagen, verre van zelfs. Ik moet ook wel toegeven dat ik eigenlijk nauwelijks stil sta bij armoede. Ja, bij de acties van Broederlijk Delen sta ik er wel eens stil bij, maar hoe vaak is dat? Één, twee keer per jaar misschien?
Ik heb gemengde gevoelens na het kijken van het filmpje. Aan de ene kant respect. Respect voor de ouders en de kinderen. Hoe ze zich toch nog sterk houden. Hoe volwassen de kinderen wel niet zijn, en moeten zijn. Respect voor de ouders hoe ze toch proberen goed te doen voor hun kinderen.
Persoonlijk vind ik dat er meer initiatief moet genomen worden van de regering uit om armoede te bestrijden. Er zijn wel middelen voor andere dingen, waarom dan niet voor armoede? Waarom worden deze mensen altijd in de kou gelaten?
"Het armoederisico van alleenstaande, werkloze moeders in België behoort tot de hoogste van Europa."
Hier ben ik wel wat van geschrokken, omdat België in mijn ogen toch een welvarend land is, maar misschien is dit wel omdat ik nog niet zo vaak met armoede in aanraking gekomen ben.
Filmpje: http://www.canvas.be/programmas/panorama/server1-4fb24d04%3A13d7c2bafba%3A-177e
Geen opmerkingen:
Een reactie posten