Lijden en de dood in andere culturen

Veel culturen hebben verschilende rituelen in het omgaan met de dood.

Hindoeïsme: voor hindoes is lijden de uitwerking van het karma, de levenswijze van de mens. Het lijden is een gevolg van een verkeerde levenswijze in dit of het vorige leven. De verlossing van het lijden zal komen door meditatie en door je plicht te doen tegenover je eigen klasse of bevolkingsgroep.

Boeddhisme: voor boeddhisten zijn er vier edele waarheden: alles is lijden, de oorzaak van dit lijden is de begeerte, de oplossing van het lijden is het uitschakelen van de begeerte en dit kan je doen door het achtvoudige pad te volgen. Het achtvoudige pad houdt in: het juiste spreken, het juiste handelen, het juist leven, het juiste streven, het juiste geloof, de juiste concentratie, het juiste bewustzijn en het juiste denken.

Jodendom:voor joden is lijden een straf, absurd maar ook opvoedend. De oorzaak van het lijden is de zonde, een onbekende beproeving. Joden moeten verzet, onderwerping en solidariteit vertonen ten opzichte van leed en God zal daarbij de straffende zijn, maar ook oproepen tot bevrijding. Hij zal liefdevol zijn en troost bieden.

Christendom: bij christenen is lijden absurd, onzinnig. Gods liefde is sterker dan het lijden. De oorzaak van het lijden is de vrije keuze van de mens of het is onverklaarbaar of gewoon deel van onze wereld. Christenen moeten solidair zijn met de lijdende mensen en God is daarbij een bron van hoop, kracht en steun.

Islam: lijden heeft een plaats in Gods plan. Gods wil, de zonde en onverklaarbare dingen zijn de oorzaak van het lijden. Om het lijden te doen verdwijnen moet je geduldig zijn en je onderwerpen aan Allah's wil. God zal hierbij de Heer van leven en dood zijn.

Is het goed als ik doodga ?

” Is het goed als ik dood ga? is een inspirerend boek voor de terminaal zieke die de diagnose kanker heeft gekregen en iedereen die zorg draagt voor een terminaal zieke. Het laatste levensjaar van mijn moeder, die in 2009 overleed aan longkanker, heb ik intensief meegemaakt. Deze intense ervaring, tesamen met mijn achtergrond heeft geleid tot dit, in verhaalvorm geschreven, boek. Het boek biedt tevens praktische handvatten voor de terminaal zieke en zijn omgeving om de laatste levensfase zo volledig mogelijk te leven. “

Nina José Verhoeven, de oprichtster van Leven en Loslaten. Haar eerste boek “Is het goed als ik doodga?” is in maart 2014 gepubliceerd.

Ontroerend: Anne

Anne, een 28-jarige vrouw kreeg onlangs de diagnose 'varium carcinoom'. Helaas haalde chemo niet uit waardoor Anne besloot te stoppen met de chemo en vollop te genieten van haar laatste momenten. De ziekte heeft Anne verandert, de ziekte, het geloof heeft haar eigenlijk raar maar waar, bepaalde krachten, God maakt haar sterker en zonder hem had ze de hoop al lang opgegeven.

Anne is niet bang voor het sterven, maar wel voor de weg er naar toe. Het feit dat ze het op het einde niet meer in de hand zal hebben, niet meer kunnen zeggen wat ze zal willen zeggen. 

Een beklijvende video van Anne. Een gelovig persoon, die haar afscheidslied zelf geschreven heeft. Van een sterke vrouw  gesproken...

http://www.checkpointtv.be/v/anne/

Ik hoop dat mensen mij herinner van mijn stomme stoten, mijn humor, mijne lach. En over hoe ik in het leven sta en probeer ne goede mens te zijn. 

Filmtip: Trois Couleurs: Bleu

Het eerste deel van Kieślowski's trilogie naar de kleuren van de Franse vlag en de leuzen van de Franse revolutie buigt zich over het thema vrijheid. Dat is de vrijheid van Julie (Juliette Binoche), als de rest van haar gezin omkomt bij een auto ongeluk. Vastbesloten het verleden uit te bannen, verhuist ze naar een nieuw bestaan. Zo makkelijk gaat dat echter niet. Haar man was componist en werkte aan een Europese hymne. De klanken van dit werk blijven weerklinken. Zijn assistent probeert Julie over te halen het project samen te voltooien. Eens te meer wordt zij door het verleden ingehaald als ze ontdekt dat haar echtgenoot een minnares had. Julie zal moeten accepteren dat de absolute vrijheid een loos streven is.

Letterlijk in één klap je meest dierbaren verliezen; het lijkt me het meest afschuwelijke dat er is. Ik heb met kippenvel op mijn armen zitten toekijken hoe Julie dit probeert te verwerken. Ze laat nauwelijks een traan, probeert te overleven door alles achter te laten.

Op zich niet onbegrijpelijk dat mensen dit ervaren als gevoelloos, maar persoonlijk zag ik een vrouw die het van binnen uitschreeuwt en juist zo overweldigd wordt door verdriet dat ze niet anders kan dan alles en iedereen op afstand te houden om zich niet volledig in haar pijn te verliezen. De klap waarmee ze de piano dicht laat vallen, de wanhopige verbetenheid waarmee ze een lollie,die ze nog in haar tas vindt, opeet, haar handen die ze tijdens het lopen tot bloedens toe openhaalt aan een ruwe muur; ze lijdt in stilte, maar dat ze vreselijk lijdt is wel duidelijk.

Voor mij een behoorlijk indrukwekkende film.

Filmtip: The Broken Circle Breakdown

Het lied dat naar de sterren reikt... 

Hij is een banjospeler in een bluegrass-band, zij een tattooartieste. Wanneer ze elkaar ontmoeten, is het liefde op het eerste gezicht, ondanks de vele verschillen. Zo is hij bijvoorbeeld atheïst, zij gelovig. Hij praat steeds, terwijl zij luistert. Samen krijgen ze een dochter die ze Maybelle noemen. Wanneer zij ernstig ziek wordt en later ook sterft, wordt hun liefde op de proef gesteld. Zal de liefde overwinnen?

Atheïsme versus geloof? (Mens en zingeving)
Didier is een atheïst. Elise daarentegen, is gelovig. Zij wil, ook na de dood van haar dochtertje, haar geloof niet laten vallen.
God en het lijden. (Mens en lijden)
Didier en Elisa gaan allebei op hun eigen manier om met de dood van hun dochtertje. Zijn er betere manieren voor het omgaan met lijden dan andere? Kan geloof helpen in de omgang met het lijden? Welke rol speelt God hierin? Is er leven na de dood? Will the circle be unbroken? Volgens Didier is er geen leven na de dood. Elise daarentegen, gelooft hier wel in.

Filmtip: tot altijd

Dit is het verhaal van Mario Verstraeten en zijn strijd voor euthanasie. Toch draait de film vooral om

vriendschap. We bekijken het leven van Mario vooral door de ogen van zijn vrienden, waarbij de meeste aandacht wordt besteed aan zijn beste vriend Thomas. We zien Mario in zijn rebelse jaren opgroeien met een stel vrienden waarmee hij volledig mee uit zijn dak gaat. Zijn leven, en dat van zijn vrienden, vliegt letterlijk voorbij.

Alles lijkt nog steeds ‘çava’, tot hij bij zijn vriend Thomas (dokter) op controle komt omdat zijn zicht het niet goed meer doet. Thomas is diegene die het eerst vermoedt, en later ook als eerste te weten komt, dat Mario aan MS lijdt. De sfeer in de film slaat op dat moment volledig om en het leven van Mario, dat eerst zo vlot en vrolijk was, lijkt zich vanaf dat moment enkel vooruit te slepen. Hij vraagt zich hardop af waar hij dat aan verdiend heeft, dat ‘klotelichaam’ en spreekt al snel van een ‘waardig sterven’. Thomas, die er als dokter alles voor doet om een mens in leven te houden, probeert hem dit idee uit het hoofd te praten, maar Mario lijkt vasthoudend. Zijn vrienden, die hem in alles steunen, begrijpen langzaam allemaal waarom hij van hen verwacht dat ze ook hierin achter hem staan. Thomas vindt dit het moeilijkst. Wanneer de euthanasiewet wordt goedgekeurd, weet iedereen hoe laat het is.

Het onderwerp van de film blijft heel gevoelig en open voor veel discussies. Hiervoor werd ook ruimte gelaten in deze film. Op een bepaald moment zien we hoe Mario en Thomas tussen een heleboel MS-patiënten staan die dagelijks trainen en hun uiterste best doen om verder te leven. Ze krijgen hulp, maar uiteindelijk zijn ze ook hulpeloos. Mario wordt op dat moment bang van zijn toekomst. Later in de film vraagt Thomas zich hardop af tegen de katholieke vader van Mario of ‘levens rekken’ niet even erg is als ‘levens afnemen’. Als arts staat hij hiervoor op een heel moeilijke plaats. Eén van zijn andere patiënten zien we tijdens de film langzaam aftakelen en een ‘plant’ worden. We zien hoe het personage van Thomas volhoudt om mensen in leven te houden, maar tegelijkertijd steeds meer begrijpt dat het soms een zinloze kant op gaat.

Het verhaal van de film legt zich neer bij Mario’s keuze, maar ook bij het feit dat we er moeten zijn voor elkaar, zolang dat kan. Wat zou je dan voor je vriend doen als hij jou vraagt hem helpen te sterven? Het blijft een moeilijk onderwerp.

Filmtip: ADEM

Adem vertelt het aangrijpende verhaal van de adolescent Tom. In het ziekenhuis kruist Tom het pad van de opschepperige Xavier die net als hij aan muco lijdt. De twee kerels onderhouden een moeizame vriendschap tot het ogenblik dat ze allebei een longtransplantatie nodig hebben om te overleven. De kans dat er een donor zal zijn voor hen allebei, is erg klein…