Het kleine geluk.

Vorig jaar ben ik gestart met een opleiding orthopedagogie. Voor deze opleiding heb ik gedurende een volledig jaar stage gelopen in verschillende instellingen. Één van deze stageplekken was een wzc voor personen met dementie. Een , vind ik persoonlijk, zeer fijn woonzorgcentrum. Het grootste verschil met vele andere wzc's is dat ze de persoon, 'de patiënt', nog echt in het middelpunt zetten en niét het financiële kantje van het hele gebeuren. Want geef toe dat gebeurd wel steeds vaker in het dagelijkse leven.. Tijdens mijn stage heb ik verschillende mensen leren kennen.  Personen jong en oud, met verschillende vormen van dementie. Zo had je de klassieke vorm Alzheimer, maar ook Korsakov (wat vaak voorkomt als gevolg van overmatig alcoholgebruik) , Pick en Lewy Body. Tijdens mijn stage heb ik één ding ingezien, dat je moet genieten van de kleine dingen, het kleine geluk. Personen met dementie bevinden zich in een aftakelingsproces. Ze beginnen niet enkel dingen te vergeten zoals de naam van je kinderen, maar ook plots niet meer weten hoe je je vlees moet snijden, je tanden moet poesten, je je haren moet kammen. Ze verliezen zichzelf, alle vat op de werkelijkheid. Ze komen terug een kind, een baby, die volledig afhankelijk is van zijn zorggever. Dit is een heel intens proces, waar heel duidelijk is dat mensen hun er van bewust zijn dat er iets gaande is. Maar toch is het wél nog mogelijk om gelukkig te zijn. Fantastisch hoe onze bewoners opfleurden van een simpele wandeling, een lied uit hun tijd, of zelfs een korte babbel! Voor wie graag eens een kijkje
 neemt hoe het er aan toe gaat in een woonzorgcentrum raad ik aan om de blog 'http://openkring.wordpress.com/' te volgen,
een blog van Louise Vermeulen die van haar werk in een Woon- en zorgcentrum een enig mooie blog gemaakt heeft.
Een verhaal vol hart en ziel, boordevol levenslessen en met wondermooie foto's.


Sandrine